کتاب های محمدعلی مصاحبی

کتاب «باغ حکمت» یکی از کتاب های شعر محمدعلی مصاحبی می باشد که در مدح و منقبت چهارده معصوم (علیهم السلام) سروده شده و شامل غزلیات و قصاید و پندیات اجتماعی می باشد

کتاب «نغمه های مصاحب» مجموعه نوحه‏ ها، اشعار و مدایح و مراثی مذهبی است كه در شرح مصایب و شهادت هر یك از معصومین مخصوصاً مصایب امام حسین (ع) در سبكهای مختلف سروده شده است

دانلود قسمت هایی از باغ حکمت به صورت فایل PDF

72 بیت شعر بی نقطه ایشان نیز در کتاب سحر حلال نوشته ی احمد محمدزاده وجود دارد

 بي نقطه ی  شماره ی  6

گر  سود  طـلا  مرا دل  آسـود         آسـوده   روم   دگـر  ره   سود

درهم  كه  رسدمگرددرهم             رو  درحـرم  و  سرای  مـحرم

كـامـل  دگـر  او  كـمـال  دارد           در  کـو ی   ولا  وصال    دارد

آواي  دل  و  ســر   دل   آرا               كـرده  هـوس   سـر  و  دل  ما

آمــد سـحري   صــداي   آدم             دل  كرده  هوس سراي  اوهم

هر كس كه  دهد دري  سر در            گوهردهد  و  سرا  و  سر  در

گـر ســرو  رهـي  ره  ســمائـي             در هر سـحري  ســــراي   مائـي

آواي   مــحـمـد  و  عــلي   گـو             در  كــوي   ولا مـگو  ولـي   کو

 بهار پاییزی

شد  اول  فروردین   ایام  غم  مولا                                                       

                                             از بهر تفرج  دل،  دیگر  نرود  صحرا

شد فصل بهاران  و آمد غم  پاییزی                                                       

                                             بلبل  به   کنار گل گرید  ز غم  زهرا

در مجلس آن بانو با اشک  دوچشم  خود                                                  

                                            رو  توشه  مهیا  کن   بهر  سفر  فردا

شد دیده  چنان شبنم  برعطرنسیم گل                                                     

                                              برشاخ گل  احمر خون گریه کند بینا

یکجاست حسن گریان بنگربه حسین او                                                   

                                             با   آه  دل  زینب  بلبل  نکند  آوا

گر هست  مزارم از  جورعدو  مخفی                                                        

                                                  نامش نروداز یاد تا هست دگر دنیا  

با خویش(مصاحب )گفت نزد گل وگلزارش

هم  ناله  ی  مهدی شو  با سوز  دل  مولا

 سزد كه من  به قلم  ياد  از محمديه كنم

به دست عالم كويش گلي هد يه  كنم

ز عالمان بزرگش اگر سخن   آرم

چو بلبلان چمن نغمه ها به لب دارم

نخست دكترا به شمس  الملوك  مفتخريم

به غير علم متا عي براي خو د  نخريم

اگر   زشعر   بپرسي   يكي بود   عبرت

محمديه  گرفته   ز  فخر  او   عزت....